“Afscheid nemen om te groeien” zag ik eens ergens passeren als quote. Het resoneerde onmiddellijk omdat dat exact is wat ik al een aantal keren deed.
Het klinkt heel drastisch, wat ook kan, maar zeker niet moet. Je kan afscheid nemen van een situatie, een persoon, een job, een overtuiging, een plaats … Veel mogelijkheden dus.
Als ik er nu op terugkijk, nam ik zo al wel een paar keer afscheid van iets of iemand om verder te groeien.
In mijn laatste jaar lerarenopleiding nam ik voor drie maanden afscheid van mijn thuis om op Erasmus te gaan naar Frankrijk. Ik denk dat die periode één van de grootste groeimomenten in mijn leven geweest is. Het afscheid was uiteraard maar tijdelijk, maar toch heeft me dat enorm veel gebracht. Van een onzeker en bang vogeltje groeide ik tot een zelfstandigere vrouw.
Daarna nam ik afscheid van het idee dat ik een verlegen meisje was. Dat zat altijd zo in mijn hoofd. Het was een overtuiging geworden. En hoewel ik geen aandachtstrekker of tafelspringer ben, ben ik ook niet verlegen (meer). Het is zo één van die dingen die in mijn hoofd geslopen zijn tijdens mijn kinderjaren en waar ik dan jaren later afscheid van nam omdat het niet meer klopte.
Er zijn mensen van wie ik afscheid nam, soms abrupt en soms geleidelijk, omdat ze niet (meer) pasten bij wie ik geworden was of wou worden. Soms was dat pijnlijk, soms was het gewoon zo.
De laatste keer dat ik écht ingrijpend afscheid nam, was vier jaar geleden toen ik mijn directie ging zeggen dat ik het schooljaar erna niet terug ging komen. En nee, dat ging me niet gemakkelijk af. Ik herinner me nog hoe ik een heel weekend gehuild heb. Hoe bang, onzeker en gefrustreerd ik was. Hoe radeloos ook omdat ik niet wist wat ik moest doen en het eigenlijk ook wel wist. Want diep vanbinnen wist ik dat ik niet terug ging gaan. Dat ik de job die ze me aanboden niet kon en wilde gaan doen. En dat was lastig want ik zat in de spreekwoordelijke gouden kooi: een vastbenoemde job in het onderwijs. Welke zot geeft dat nu op? Deze zot. Omdat ik voelde dat het tijd was om afscheid te nemen. Ik had altijd gezegd dat ik niet voor eeuwig in het onderwijs wilde blijven. Toen die tijd gekomen was, bleek het veel moeilijker dan ik verwacht had. Maar ik deed het toch. Een beetje voorzichtig want ik nam niet meteen ontslag, maar wel een verlofstelsel. Maar ik deed het wel.
Of ik gegroeid ben de afgelopen vier jaar? Ja. Of dat enkel daardoor komt? Nee. Of dat het mee mogelijk gemaakt heeft? Ja. Alleen het afscheid nemen van iets of iemand gaat het ‘m meestal niet doen, maar het is soms echt wel een eerste stap naar groeien.