Brieven voor een mooie [kinder]tijd #37

“Zo is het vaak hè”, zegt hij. “Jullie volwassenen beginnen vaak ergens maar niet aan. Bang voor de hoogte, in dit geval. Maar starten jullie, dan ineens voelt het goed en genieten jullie ervan. Jullie kunnen beter dat stukje angst laten varen en er gewoon maar aan beginnen. Dat deden jullie vroeger toch ook?” … “Eigenlijk beperken jullie jezelf daar heel erg mee. Altijd maar eerst dat hoofd ervoor zetten en dan de excuses en dan de angsten die nog passeren. Is dat hele setje overwonnen dan beginnen jullie er pas aan. Maar je kunt je vast voorstellen, Diana, dat veel mensen dan al afgehaakt zijn. Zij gaan niet mee de boom in, zijn gaan dit uitzicht niet zien en zij passeren niet hun angst.” – uit Omdat kinderen het weten van Diana van Beaumont 

Bij de laatste bibverkoop kocht ik dat boekje. Het bevat korte gesprekjes met wijsheden erin. Ideaal om af en toe in te lezen. En over te mijmeren.

Ik herken me erin, in dit stukje. Al heel lang, van voor ik volwassen was. Als kind deed ik aan turnen. Er zijn meerdere momenten die ik me daarvan herinner maar één is wel typerend in deze context.

De brug waar Nina Derwael zo goed op is, die hadden wij in de turnkring ook. Minutenlang heb ik daar zo eens vanboven opgezeten. De bedoeling was dat ik mij er achterover af liet vallen, als een soort salto, en dan op mijn voeten terecht kwam. Mijn lesgeefster stond klaar om mij te helpen. En ik zat daar. Bang. Op een bepaald moment had ik al mijn moed verzameld, deed ik die “salto’, landde ik op mijn voeten en … wou ik direct nog eens. Dat was ook typerend: ik had tijd nodig, maar eenmaal dat ik dan vertrokken was …

Angst is er om je veilig te houden. Heel nuttig en ik wil er ook naar luisteren als ik het voel. Ik wil mijn tijd kunnen nemen en iets pas doen als ik er klaar voor ben. Soms zal dat nooit zijn. Dat is oké. Soms is het een kwestie van voelen dat die angst samenhangt met oude overtuigingen of gebeurtenissen. In dat geval komt het erop neer dat ik die mag loslaten en de angst mag passeren. Soms geeft die angst aan dat het nu nog niet het moment is. Dat er eerst nog iets anders moet gebeuren. Dan wacht ik.

Wat het ook is, voel zelf goed, luister naar je grenzen maar laat je niet beperken als je voelt dat je ervoor wilt gaan.

Dit artikel was een onderdeel van mijn (bijna) wekelijkse nieuwsbrief Brieven voor een mooie [kinder]tijd. Je kan de volledige nieuwsbrief hier lezen en je er ook op abonneren als je dat zou willen.