Brieven voor een mooie [kinder]tijd #36

Je kunt alleen ware voldoening halen uit iets wat je echt leuk vindt. Maak geld niet tot je doel. Doe in plaats daarvan dingen waar je dol op bent en doe ze zo goed dat mensen hun ogen niet van je af kunnen houden. – Maya Angelou

Dat laatste stukje van de quote moet je niet te letterlijk nemen in mijn geval want zo graag sta ik nu ook weer niet in de belangstelling. Het gaat voor mij eerder om dat eerste stukje.

Zowat alles in mijn aanbod heeft geen vaste prijs. Enkel de yogalessen wel omdat ik daar ook zelf een kost heb om de zaal te huren. De rest is allemaal volgens het betaal-wat-je-wilt-principe. Heel bewust.

Eerst en vooral omdat ik het zelf gigantisch moeilijk vind om te bepalen hoeveel ik nu moet vragen voor mijn activiteiten en diensten. Ik ben nog aan het leren om geld aan te nemen, te ontvangen dus laat staan dat ik ook een bedrag zou kunnen vragen. Ik wil dat er in alle eerlijkheid bijzeggen want het idee van de vrije gift is mede door die ongemakkelijkheid in mezelf ontstaan.

Ik probeer geld te zien als een ruilmiddel, wat het in se ook is, dus als ik iets geef, mag ik daarvoor iets in ruil krijgen. Volgens wat ik deze week met de meisjes las, is dat ook de oorsprong van geld. Ze hadden me dat gevraagd, hoe geld ontstaan was. Vanuit ruilhandel dus waarbij het soms moeilijk was om te ruilen omdat iemand misschien niet het gevraagde ter beschikking had.

Soit, dat is een ander verhaal. Ik wil dus wel geld ontvangen, maar ik wil het zien als een ruilmiddel: ik geeft iets en ik krijg daar iets voor terug. Of dat dan geld is of een dienst of product dat maakt me dan eigenlijk zelfs nog niet uit.

Maar, en dat is de andere kant van het verhaal, het doel van mijn aanbod is niet om rijk te worden. Mijn doel is om anderen te ondersteunen in het vinden van en leven naar hun essentie. Ik wil je helpen om je te laten inzien dat er meer is dan wat de maatschappij laat uitschijnen. Dat je mag voelen wat er wel of niet klopt voor jou. Ik wil activiteiten organiseren die uitgaan van verbinding en samen leren en leven. Ik wil huisonderwijzers (in spe) ondersteunen als ze voelen dat ze ervoor willen gaan, maar nog onzeker zijn. Ik wil ouder en kind dichterbij elkaar brengen. Ik wil mensen bij elkaar brengen zodat er weer échte connectie ontstaat (en niet enkel online).

Ik wil dat allemaal doen omdat ik dat wil. Omdat ik voel dat ik dat nu te proberen, te doen heb. Niet omdat ik daar rijk van wil worden. En ook niet enkel voor diegene die een goedgevulde portemonnee hebben en niet op een cent moeten kijken. Dat mag natuurlijk he. Maar geld mag geen belemmering vormen om bij mij terecht te kunnen. Dat zou ik verschrikkelijk vinden.

Afgelopen week had ik het er met een paar mensen nog over, over die vrije giften. En toen zei één van hen: “Dat siert u want het wil zeggen dat jij écht wilt gaan voor het helpen en ondersteunen van mensen.” Awel ja, dat klopt.

Iemand anders zei eens dat je je moet afvragen of je dat wat je doet ook zou doen als je er geen geld mee zou verdienen. Awel ja, dan zou ik dit nog altijd graag (willen) doen.

En als afsluiter: ik krijg ook vaak de reactie dat mensen het moeilijk vinden om in te schatten wat ze dan moeten geven met zo’n vrije gift. Dat het zo moeilijk is om dat aan te voelen. Ik antwoord altijd twee dingen: ik ben écht oprecht dankbaar voor elk bedrag dus bekijk vooral wat haalbaar en ok is voor jou. En je mag altijd een gemiddeld bedrag als richtlijn vragen, maar enkel als je je niet verplicht voelt hetzelfde te geven. 😉

Dit artikel was een onderdeel van mijn (bijna) wekelijkse nieuwsbrief Brieven voor een mooie [kinder]tijd. Je kan de volledige nieuwsbrief hier lezen en je er ook op abonneren als je dat zou willen.