Brieven voor een mooie [kinder]tijd #33

Iemand de schuld geven verandert het resultaat niet.

“Het is haar schuld dat die toren omviel.” Dat stond mijn ene dochter te roepen, helemaal overstuur omdat haar zus de toren waaraan ze samen bouwden per ongeluk omver had laten vallen. Ze bleef het keer op keer herhalen. Ik voelde zelf al wat irritatie komen, maar bleef rustig. Rustig genoeg om te zeggen dat ze haar zus wel de schuld kon blijven geven, maar dat dat er niet voor ging zorgen dat die toren opnieuw recht stond.

Je kan iemand de schuld geven, iemand anders of jezelf, maar het resultaat verandert niet. Of dat nu gaat over een toren of over een “volwassen” kwestie: het gaat voor allebei op.

Ik gaf haar de optie om boos te blijven en de schuld te blijven geven of om terug te gaan en de toren opnieuw te bouwen. Ze werkt kalmer en koos het laatste.

Toen ik er later nog eens aan terugdacht, viel ‘m bij mij ook. Het is zo gemakkelijk om iemand de schuld te geven van iets dat niet lukt of niet gaat zoals je het wilt. Het ontdoet je, zogezegd, van alle verantwoordelijkheid en je hebt iemand om boos op te zijn. Het zorgt er misschien even voor dat je je beter voelt want jij kan er niks aan doen, toch? Maar het verandert ook niks.

Je blijft zitten met een wrang gevoel en het resultaat blijft hetzelfde. Dubbel vervelend dus. En ik weet wel, dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan is als het over ingewikkeldere zaken gaat dan over een toren. Ik wil ook niet zeggen dat je dit zomaar ineens kan. Ik wil ook niet zeggen dat dat mij altijd lukt. Ik wil vooral deze boodschap geven om je erbij stil te laten staan. En om je uit te dagen om verder te kijken dan wie al dan niet schuldig is. Wat is een oplossing? Welke actie verandert het resultaat?

Dit artikel was een onderdeel van mijn (bijna) wekelijkse nieuwsbrief Brieven voor een mooie [kinder]tijd. Je kan de volledige nieuwsbrief hier lezen en je er ook op abonneren als je dat zou willen.